OVO NISTE ZNALI O SVETOSAVLJU! Proklinjem Moameda, proklinjem Kur’an

Deblokada donosi zanimljiv tekst našeg čitatelja koji govori o korijenu srpske netrpeljivosti prema muslimanima Balkana. Kosovski mit, a onda i svetosavlje su izvorišta patološke mržnje koja uvijek dovede do srpskih nasrtaja na Bošnjake. Ne samo jer je duži od standardnih web formata, već i zbog argumentacije kojom obiluje, ovaj je tekst vrhunsko i unikatno naučno dostignuće. Kao takav, ukazuje na okolnosti i činjenice koje su dovele do velikosrpskog odnosa prema Bošnjacima. Pročitajte:

U svome hiljadugodišnjem postojanju, Bosna je doživljavala mnoge prijetnje, kako po pitanju svojih granica, tako i po pitanju opstanka svog, autohtonog, bošnjačkog naroda. Nema nimalo sumnje da za opstanak Bosne i Bošnjaka, nakon perioda inkvizicije u srednjem vijeku, najveću opasnost predstavlja velikosrpski nacionalizam. Tako je bilo u protekla tri vijeka, tako je i dan-danas. S vremena na vrijeme mijenjaju se metode i sredstva, a cilj velikosrpskog nacionalizma je evo već više od 300 godina, bio i ostao isti: stvaranje jednonacionalne, homogene države srpskog naroda na području zapadnog Balkana – tj. stvaranje Velike Srbije, a koja podrazumijeva nestanak države Bosne i Hercegovine i Bošnjaka – muslimana.
Ako želimo govoriti o stvaranju preduslova uspješne odbrane Bosne i Bošnjaka od ovog velikosrpskog klerofašizma, morali bismo se detaljno upoznati sa njihovim glavnim nacionalnim mitom – mitom o Kosovu.

Kosovski mit je duhovni, najvažniji temelj velike, homogene Srbije, te je demistifikacija kosovskog mita zasigurno jedan od glavnih preduslova odbrane nas Bošnjaka od naleta velikosrpskog imperijalizma. Mnogi će Bošnjaci vjerovatno reći da je to dobro poznata stvar, no međutim većina Bošnjaka samo površno poznaje ovu tematiku, ne doživljavajući mit o Kosovu kao izvor velikosrpskog nacionalizma. Bošnjaci, na žalost, ništa ne čine kako bi se ključni srpski motiv viševjekovnog pokušaja njihovog istrebljenja raskrinkao, i onda se čude svjetskoj javnosti kako može stati na stranu najmonstruoznijih zločinaca koje je ljudska historija vidjela. Da bi smo zadobili evropsku i svjetsku javnost na našu stranu, neophodno je Kosovski mit demistificirati. To bi značilo da se prije svega prvo mi, Bošnjaci, upoznamo sa svim činjenicama u vezi tog mita, a onda i ostatak evropske i svjetske javnosti. Jedna od ključnih razloga zašto smo mi pasivni prema ovome jeste prisutni strah kod nas Bošnjaka. Mi imamo strah da se suočimo sa istinom kada je u pitanju srpska kultura i tradicija, njihova nacionalna politika i njihovo poimanje kršćanstva, njihovo vjersko ubjeđenje, a itekako nas se sve ovo nabrojano tiče, jer neposredno određuje njihov šovinistički odnos prema nama.

KOSOVSKI MIT

Mitovi u principu predstavljaju priče nastale u raznim kulturnim područjima širom svijeta koje govore o porijeklu i nastanku čovjeka, naroda i drugih živih bića, božanstava i heroja, kao i nastanka civilizacije i cjelokupnog svemira. U mitu mnogi stvarni događaji koji su se prenosili sa koljena na koljeno, pretvorili su se u bajke, a stvarni ljudi u heroje kulture, pa je danas nemoguće razlučiti šta se stvarno dogodilo, a šta nije. Smatra se da je mit iznad sfere razuma i da predstavlja manifestaciju primitivnog mentaliteta, te da je karakterističan za primitivna društva.
Ovo je jako važno zapamtiti kako bismo razumjeli srpska mitološka vjerovanja, koja su oni apsorbirali u svoju verziju pravoslavlja, te ih institucionalno i oficijelno predstavljaju kroz Srpsku pravoslavnu crkvu. Ta njihova strastvena privrženost nekim neljudskim, nehumanim, necivilizacijskim principima i postulatima, dovela ih je u situaciju da su na kraju 20. vijeka usred Evrope počinili, nad nama Bošnjacima, najmračnija zvjerstva i masakre, pred kojima ljudska pamet zastaje. Granatiranja gradova teškim naoružanjem i masovno ubijanje civila, masovna silovanja, ubijanje staraca, žena i djece, itd., a sve inspirisano osvetom „poturicama“ za Kosovo. Mitološko poimanje likova i dogođaja te bitke na Kosovu, dovelo je do formiranja srpske verzije kršćanstva što ih je učinio narodom spremnim da čini genocid nad nama Bošnjacima, smatrajući to temeljnim vjerskim postulatima pravoslavlja, čineći time u stvari medvjeđu uslugu samom pravoslavlju.
Kao što znamo, najpoznatije mitologije su grčka i rimska, ali pretpostavljamo da nam je svima dobro poznat i jevrejski mit o odabranom narodu, koji je doveo do toga, da su jevrejska etnička pripadnost, njihova nacionalnost i religija jako povezane, a koji onda teži formiranju jevrejske, jednonacionalne države. Upravo po uzoru na Židove, i Srbi formiraju mit o velikoj, homogenoj, etnički čistoj Srbiji o sebi kao “nebeskom narodu”, a Kosovo postaje Srpski Jerusalem. Čak su otišli i korak dalje. Formiraju mit o svojoj državi i na nebu, mit o Nebeskoj Srbiji, jednom od ključnih segmenata srpske nacionalne mitologije o Kosovu, a koji je nastao kao njihovo mitološko objašnjenje srpskog vojnog poraza u bici na Kosovu 1389. godine, kada su Osmanlije porazili vojsku kneza Lazara i potčinili ih sebi, što je praktično značilo  gubitak srpske državnosti.

 

 

Prema kosovskom mitu, Nebeska Srbija je nebesko carstvo u koje nakon smrti odlaze pobožni Srbi, koji svoj život daju za vjeru, Kosovo i Srbiju.  Evo šta kaže episkop Nikolaj Velimirović, tvorac svetosavlja kao političke opcije: „Aj ta Velika nebeska  Srbija! Ona predstavlja već odavno ostvareni ideal Velike Srbije. Vjerujemo da je u njoj više od sto miliona krštenih Srba, koji u zemaljskom životu Hristu služiše ili za Hrista stradaše, kroz vijekove i vjekove“.

Kulturni antropolog Branimir Anzulović smatra da postoji direktna veza između ekspanzionističkih impulsa Srbije i srpske nacionalne mitologije, odnosno njenog dominantnog kosovskog mita, koji se povezuje sa “Nebeskom Srbijom“. Anzulović je  napisao knjigu „Mit o nebeskoj Srbiji: polazište osvajačkih ratova i zločina u 20. stoljeću“. Knjiga  je prevod i recenzija američko-britanske knjige iz 1999.:  „Nebeska Srbija – od mita do genocida“, objavljene u Njujorku i Londonu, a koja do u detalje raskrinkava srpsku mitologiju i njihovu imperijalističku politiku na zapadnom Balkanu.

Mi Bošnjaci, pogotovo, morali bismo znati da je mitologija nebeske Srbije  usko vezana za velikosrpsku nacionalnu  ideologiju, odnosno morali bismo znati da se Srbi vijekovima podučavaju da je borba za ovosvjetsku, Veliku Srbiju, direktna borba za onu, Nebesku Srbiju. U tom smislu je i odgoj srpskih dječaka i djevojčica od malih nogu. Naime, srpski dječaci i djevojčice ulazeći u srpske pravoslavne crkve mogu vidjeti  na crkvenim freskama da je npr. između ostalih i četnički general Draža Mihajlović već stanovnik te Nebeske Srbije, što nema sumnje, ostavlja dubok trag na svijest mladih individua. Stoga se ne treba čuditi opredjeljenosti srpske omladine da slijede put koji im je između ostalih trasirao i zločinac Mihailović, a koji podrazumijeva nemilosrdno istrebljenje Bošnjaka. Dobar primjer da se odgoj srpske omladine na tim osnovama veoma aktivno nastavlja i danas, jesu Jelena Trivić i Draško Stanivuković, koji otvoreno tvrde da poštuju četničkog vođu, zločinca Dražu Mihajlovića, i ne priznaju genocid koji su počinili Srbi  u Srebrenici.

Mada se oni predstavljaju kao opozicija Miloradu Dodiku, moramo znati da se to odnosi samo na njegovu vlast, koju žele preuzeti. Njihov odnos o mitološkim vrijednostima Srpske pravoslavne crkve (SPC) i njihov odnos prema Bošnjacima, apsolutno je zasnovan na mitu o Kosovu i svetosavskom učenju, kao što je slučaj  i kod ostalih Srba koji se bave politikom.

Općepoznato je da SPC danas, u  sklopu kosovskog mita, slavi dan Kosovske bitke kao Vidovdan. Koliko je on inspirativan za Srbe i njihove nacionalne postupke u posljednjih nekoliko vijekova govore nam istorijski događaji koji su se odigrali na 28. juni, na Vidovdan.  Na Vidovdan je bio atentat na austrijskog prestolonasljednika Franju Ferdinanda, na Vidovdan je kralj Aleksandar Karađorđević proglasio Vidovdanski ustav kraljevine SHS, Milošević 1989. na 600. godišnjicu od Bitke na Kosovu najavio velikosrpsku agresiju na BiH, 2001. izručen Hagu, potvrđena optužba 2006. na Vrhovnom sudu Legiji itd.

Obzirom da je srpska mitologija o Kosovu izvor njihove imperijalističke politike na ovim prostorima, smatramo stoga da je jako važno upoznati se  kako je i kada došlo do formiranja Kosovskog mita i mita o Nebeskoj Srbiji. To znači da moramo do kraja ogoliti, tj. demistificirati taj srpski mit. Ključno pitanje u tom procesu jeste: da li je Kosovski mit formiran odmah nakon Bitke na Kosovu, i ako nije, kada jeste?

U odgovoru na ovo pitanje, neke se činjenice  ne mogu negirati jer su istorijski fakti i dostupni su javnosti. Gotovo 300 godina nakon kosovske bitke,  niti Srbi niti njihova crkva nisu spominjali bitku na Kosovu, niti su obilježavali taj dan. Naime, nakon bitke na Kosovu 1389. narednih tri stotine godina Srbi učestvuju u osmanlijskim vojnim pohodima rame uz rame sa Turcima u mnogim  bitkama kao njihovi vazali, i sve tako do bitke pod Bečom ili Velikog bečkog rata 1683.  -1699.. Taj rat je ključni momenat u rasvjetljavanju Kosovskog mita i veoma je značajno shvatiti šta je ustvari dovelo do promjene srpske politike i do toga da Srbi počinju ratovati protiv svojih dojučerašnjih naredbodavaca i gospodara, Turaka-Osmanlija.

Naime u tom periodu, pred i tokom velikog bečkog rata 1683. Austro-ugarska je za svoje ciljeve organizirala pobune pravoslavnog stanovništva po osmanskom carstvu, prvenstveno u Srbiji, kako bi oslabila tursku oštricu prema Austro-ugarskoj. Također, po prvi put u historiji i pravoslavna Rusija se priključuje savezu evropskih, kršćanskih, pretežno katoličkih sila u borbi protiv Osmanlija. To je ustvari ključni politički momenat koji je uticao da su Srbi procijenili da bi možda mogli povratiti srpsku nezavisnost izgubljenu na Kosovu prije tri vijeka i okreću se protiv dojučerašnjih gospodara, Turaka Osmanlija.

Prema tome, u drugoj polovini sedamnaestog vijeka, Srbi počinju formirati mit o Kosovu. Srpski sveštenici i srpski narodni pjevači, kreću sa pričom o tome kako su se „srpski vitezovi“ na Kosovu žrtvovali za Evropu u odbrani kršćanstva, a javlja se i ideja o Nebeskoj, Velikoj Srbiji, naravno vrlo stručno izbjegavajući činjenicu kako su tri vijeka vazalski ratovali za Turke.

U tom svom lažnom predstavljanju sebe međunardnoj zajednici kao nekoga ko je bio branik kršćanstva od najezde mrskih Turaka i  islama, poseban trn u oku im je bitka kod Nikopolja 1396. godine, samo sedam godina nakon Kosovske bitke, kada je udružena krstaška vojska poražena od Turaka. Presudnu ulogu je odigrao niko drugi, do turski vazal Stefan Lazarević, sin kneza Lazara, najvećeg srpskog sveca, sa svojim jurišnim odredima. Svi historičari se slažu da je upravo ova pobjeda Turaka uz pomoć srpskih junaka omogućila daljnji prodor Turaka i njihovo prisustvo u Evropi narednih 300 godina.

Kako rekosmo, pod uticajem srpskih sveštenika, i narodnih pjevača sa kraja  XVlI stoljeća, Vidovdan postaje simbol sveopće krvave odmazde za poraz na Kosovu, protiv svih Turaka, odnosno muslimana, ali ipak najviše protiv Bošnjaka. Bošnjaci, pogrdno nazvani „poturice“,  predstavljeni su kao  potomci onih Srba, koji su na Kosovu izdali kneza Lazara, prešli na tursku vjeru i presudno uticali na tok bitke, tj. na srpski poraz na Kosovu polju 1389. godine, gubitak srpske države i smrt srpskog velikana kneza Lazara, za što nema nikakvih naučnih činjenica. Vremenom je Kosovski mit postao nedjeljivi dio srpske verzije pravoslavlja, tj. temelj srpskog vjerovanja. Nema pravog Srbina vjernika, po učenju SPC, ako ne vjeruje u ovo. Tako je srpski klerofašizam upakovan u hrišćansko ruho. Najbolji primjer za ovu tvrdnju je to  što u srpskoj literaturi 18. i 19. vijeka, u sklopu formiranja  kosovskog  mita, Lazarov lik dobija hristoliki karakter. Naime, da bi se pojačao uticaj kosovskog mita na svijest srpskog naroda Lazar je morao preuzeti ličnost Hrista kod Srba, koji sa svojim vitezovima (učenicima) biva ubijen, a sa njime i srpska nacija i država. On je svjesno žrtvovao zemaljsko carstvo, za carstvo nebesko, tj. za Nebesku Srbiju. To se možda najbolje vidi na fotografiji Adama Stefanovića iz 19. vijeka, Kneževa večera, koja je čista analogija biblijske Tajne (posljednje) Večere, oslikane od Leonarda da Vinčija.

Naravno da Mit o Kosovu ima i svoju praktičnu primjenu, tj. podrazumjeva i „Osvetu Kosova“, a u praksi to znači ubijanje i protjerivanje svih Bošnjaka sa teritorija zamišljene Velike Srbije, koji su identificirani kao poturice, izdajice sa Kosova. Time je ozakonjeno i legalizirano etničko čišćenje i genocid nad njima u narednim stoljećima. O svemu ovome možemo se uvjeriti u igranom filmu „Boj na kosovu“ koji je srpska nacionalistička mašinerija producirala neposredno pred početak agresije na Bosnu i Hercegovinu i posljednjeg genocida. U filmu se nedvosmisleno ističe da će se  ubijanje poturica, tj. Bošnjaka nastaviti i u budućnosti.

Prvi koji je krenuo u genocid nad Bošnjacima na osnovu Kosovskog mita formiranog krajem 17. vijeka jeste crnogorski vladika Danilo, u svojoj genocidnoj akciji „Istraga poturica“ 1702. godine a opjevanog u Njegoševom „Gorskom vijencu“. Njegoš je inače, najveći balast današnjim Crnogorcima, koji im je podvalila srpska nacionalistička politika, dovodeći Crnogorce kao narod u vezu sa Kosovskim bojem, mada u historijskim činjenicama nema osnova za takvo nešto. Najveću ulogu u tome je imao srpski nacionalista Sima Milutinović Sarajlija, prisni prijatelj Vuka Stefanovića Karadžića, kao Njegošev mentor a čija ulica, da paradoks bude veći, i danas postoji u samom centru Sarajeva.

Genocidni poduhvati usmjereni protiv Bošnjaka, temeljeni na Kosovskom mitu, nakon „Istrage poturica“ iz 1702. godine, nastavljaju se  preko Prvog (1804. – 1813.) i Drugog srpskog ustanka (1815. – 1817.), potom genocida u kraljevini SHS i Kraljevini Jugoslaviji, pa preko genocida tokom Drugog svjetskog rata i posljednji, tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu. To potvrđuju izjave četničkih vođa iz Drugog svjetskog rata, koje govore da su četnici bili prvenstveno usmjereni na isrebljenje „Turaka“, a ne na borbu protiv njemačkog fašizma, kao i izjave Radovana Karadžića iznad Sarajeva, tokom opsade ovog grada i Ratka Mladića nakon pada Srebrenice, u kojima nedvosmisleno izjavljuju da se oni svete „Turcima na ovim prostorima”.

SVETOSAVSKI NACIONALIZAM

Ako  analiziramo srpske dokumente koji su prouzrokovali viševijekovnu mržnju i enormne, genocidne zločine Srba prema Bosni i  Bošnjacima („Načertanije“ – 1844. od Ilije Garašanina, „Gorski vijenac“ – 1846. od Njegoša, „Srbi svi i svuda“ – 1849. od Vuka Stefanovića Karadžića, „Homogena Srbija“ – 1941. od Stevana Moljevića, Memorandum SANU I i II – 1986. i 2012.) dolazimo do zaključka da iza njih stoji SPC sa svojim „Mitom o Kosovu“. Postoji jedna zajednička nit koja povezuje sve ove dokumente, njihove autore i protagoniste sa SPC a to je  – svetosavski  nacionalizam. Svetosavski nacionalizam je desna politička ideologija koja predstavlja spoj srpskog nacionalizma i pravoslavnog klerikalizma. Suština svetosavske ideologije je sintagma – jedan narod, jedne religije u jednoj državi. Teži uspostavljanju srpske pravoslavne teokratije na prostoru od „Kupe do Vardara i od Dunava do Jadranskog mora“, a tokom devdesetih prošlog vijeka postao je dominantna struja unutar Srpske pravoslavne crkve. Pored toga što ova frankenštajn država ne priznaje Bošnjake i Albance, jer su većinom muslimani, ona ne priznaje niti postojanje drugih pravoslavnih crkava na Balkanu, tj. negira postojanje Crnogorske i Makedonske pravoslavne crkve. U tom kontekstu su i permanentni sukobi sa Crnom Gorom kao državom, od proglašenja nezavisnosti Crne Gore, pa sve do danas.

Taj političko–religijski koncept, Svetosavlje, u pravoslavnu teologiju uveo je Nikolaj Velimirović (1881-1956.), novokanonizovani srpski svetitelj proglašen za sveca 2003. Upravo nam Velimirović pojašnjava ko je  najzaslužniji za nastanak i razvoj nacional-šovinizma, tj. fašizma kod Srba, u svom poznatom obraćanju pod nazivom “Nacionalizam svetog Save” 1935., : “Ipak se mora odati priznanje sadašnjem njemačkom Vođi, koji je kao prost zanatlija i čovjek iz naroda uvidio da je nacionalizam bez vjere jedna anomalija, jedan hladan i nesiguran mehanizam. I evo u 20. vijeku on je došao na ideju Svetoga Save i kao laik poduzeo je u svome narodu onaj najvažniji posao, koji priliči jedino svetitelju, geniju i heroju”. Velimirović nakon toga zaključuje „nama je taj posao svršio Sveti Sava još prije 700 godina i otuda je nacionalizam srpski, kao stvarnost, najstariji u Evropi“. Vidimo kako Velimirović, kao bezpogovrni sljedbenik i poštovalac lika i djela Svetog Save, povlači apsolutnu paralelu između Svetog Save i  najvećeg zločinca dvadesetog stoljeća, vođe nacista – Adolfa Hitlera, tj. tvorac svetosavlja nedvosmisleno tvrdi da se radi o kleronacionalističkom pokretu.

Nastavljajući  u svom predavanju kaže: „On je bio opredelitelj smisla i cilja srpske vojske. I sveštenici koji su pričestili na Kosovu vojsku Lazarevu i prota koji je blagoslovio ustanike u Orašcu, duhovni su sinovi Svetog Save i činili su ono sto bi i Sava činio na njihovom mjestu. Tako je tvorac srpske narodne crkve sljedstveno bio i tvorac svekolikog nacionalizma srpskog. Takav nacionalizam Sveti Sava je smislio, u narodnu dušu ukorijenio i svome narodu, kao ostvareni ideal, u amanet ostavio. Istina je da je Sveti Sava živio prije 700 godina, ali njegov nacionalizam živio je i koijenio se i rastao u Savinom narodu kroz svih sedam stoljeća do danas. Mi smo rođeni u tom nacionalizmu i taj nacionalizam je još neprestano živa sila u nama. Imamo da blagodarimo Bogu i Svetom Savi, Bogu koji je iznad sviju i Svetom Savi koji je srpskom narodu učitelj u svemu“.

Nedvosmisleno nam ovdje Velimirović pojašnjava da se duhovnost srpskih sveštenika koji su blagoslovili vojsku kneza Lazara na Kosovu, a koja je najsvetija srpska vojska u srpskoj mitologiji i onih koji su blagoslovili srpsku vojsku u prvom srpskom ustanku, temelji na učenju tzv. Svetog Save. Stoga je u raskrinkavanju svetosavlja, i patoloških uvjerenja koja iz njega proizilaze, a koja su duhovni temelj srpskih genocida nad Bošnjacima, nezaobilazna ličnost Savo Nemanjić. Savo Nemanjić, po učenju Srpske pravoslavne crkve prosvjetitelj je i svetac, jednom riječju, od pamtivijeka za svagda, prvo ime SPC. Srpska pravoslavna crkva ga slavi kao Svetog Savu. Upravo je on, tj. njegov život i djelo, enigma koja zasigurno otkriva onu inicijalnu matricu mržnje prema Bošnjacima i islamu koja je postala idejna osnova klanja Bošnjaka, silovanja Bošnjakinja, “istraga poturica” i svih genocidnih poduhvata srpskog naroda prema Bošnjacima kroz vijekove. On je zapravo taj Savo po kome Velimirović ovaj kleronacionalistički pokret unutar SPC naziva Svetosavlje. Naravno, i ovdje ćemo dati prednost njegovim sljedbenicima, biografima i poštovaocima, jer će nam oni najbolje prikazati  njegove ideje, stavove, postupke i djela.

Najbolji živući poznavatelj života i djela Save Nemanjića je Miodrag M. Petrović, docent na bogoslovskom fakultetu SPC, teolog i naučni saradnik Srpske akademije nauka i umjetnosti (SANU). Poznat po negiranju bošnjačke nacije, državnosti BiH, i božanskog porijekla Islama, a što on neskriveno ističe u predgovoru svoje  knjige „Zakonopravilo Svetog Save o Muhamedovom učenju“: „Posle viševekovne turske vladavine sve do danas u Raškoj oblasti i Bosni postoje islamizirani Srbi, koji pomoću islamske vjere stvaraju svijest o sebi kao posebnom muslimanskom narodu. Njih bi danas bilo mnogo više da u Srbiji nisu postojali spisi o Muhamedu i profanosti vere koju je propovjedao. Na taj način su Srbi, blagodareći Vizantimcima i svetom Savi, teorijski i posredno znali o Islamu mnogo prije pojave Turaka u Srbiji“. Za Savino Zakonopravilo Petrović ističe: „Zakonopravilo svetoga Save je svojevrsni ustav za uređenje sveukupnog crkvenograđanskog i državnog života u Srbiji. Bez njega je nepojmljivo osnivanje autokefalne srpske crkve i utemeljenje državne ideologije. Zato obično kažem da je Zakonopravilo ne samo najveća zakonska knjiga u Srba, nego je svojevrsno jevanđelje i prava srednjovekovna legitimacija srpska.“

To Savino Zakonopravilo je postalo prvi zakonik obnovljene Srbije i to početkom maja 1804. tek što su počeli srpski ustanci protiv Osmanlija. Upravo je on, Petrović, bio i prevodilac prvog dijela Zakonopravila sa starogrčkog jezika na savremeni srpski koje je započeo 1990. a završio 2004. Nosilac projekta “Kritičko izdanje Zakonopravila Svetoga Save” bio je naravno Istorijski institut SANU, a  za čiju je realizaciju zadužen Miodrag M. Petrović.

Savino Zakonopravilo, ili Srpsko Jevanđelje naučava Srbe, između ostalog, i sljedećem: “A od tog vremena pa do sada kod njih uzraste lažni prorok  po imenu Moamed, koji je, sa Jevrejima i sa Hrišćanima, to jest sa arjanima i hestorijanima, odasvud crpeo zlo: od Jevreja pak jednonačelstvo, a od arijana Riječ i Duh – oba stvorena; od hestorijana Čovekolatriju. Tako, razgovarajući  i sa nekim arijaninom monahom, stvori svoj jeres. I pod izgovorom da se drži bogoverja, prisvojivši  sracinski narod, propovedaše da je Pismo s neba od Boga sneseno na njega. Mnoge izmišljotine dostojne su smeha u takvom spisu, za koji nadmeno kaže da je od Boga snesen  na njega. Taj Moamed mnoge, kako je rečeno, besmislici  napisav, od kojih  svakoj dodade  naziv. Taj varalica uz to je učio, da je za svako dobro i zlo uzročnik Bog; i sve što naiđe na čoveka, ako i od iskušenja lukavoga, od Boga biva. Lažno govori. I druge neke stvari izmišljajući brbljaju jadnici, večnih blaga lišeni kao nečastivi hulnici”.

Interesantno je za Bošnjake – muslimane pogledati i koga to proklinje Savino Zakonopravilo, tj. srpsko jevanđelje ili prvi srpski ustav: “Proklinjem Moameda koji se i Muhumet zove, koga Sracini poštuju kao apostola Božijeg i proroka. Proklinjem Alima zeta Moamedova po kćeri i Apupikerta i Vukikera i Umara i Talhana i Apu Pakra, Sadikina i Maviju i Zupeira i Avdelana i Zeita i Izita i Saita i Utmana i sve ostale suvernike i saradnike i neslednike Moamedove. Proklinjem zvani Kur’an, odnosno čitav spis Moamedov koji laže kad govori da ga je arhangel Gavrilo njemu sneo. I čitavo učenje i zakone i potajena kazivanja i tajne i predanja i hule njegove. Proklinjem i samu Meku i svu okolinu njenu. Iznad svega proklinjem Boga Moamedova za koga kaže da je samo On Bog – jedan Bog iskovan, koji ne rađa niti je rođen, niti je iko bio sličan njemu. Sve, dakle, što je rečeno,  i tog samog Moameda i njegovog skovanog Boga, proklinjem i odričem se”.

Nakon svih ovih ogavnih laži, izmišljotina, potvora, govora mržnje na naš narod i našu vjeru, iznesenih u kapitalnom djelu srpske vjere i kulture kao komentar navodimo riječi srpskog akademika Dobrice Ćosića, dugogodišnjeg predsjednika SANU-a: „Mi lažemo da bi smo obmanuli sebe, da utješimo drugoga, lažemo iz samilosti, lažemo iz stida, da ohrabrimo, da sakrijemo svoju bijedu, lažemo zbog poštenja. Lažemo zbog slobode. Laž je vid srpskog patriotizma i potvrda naše urođene inteligencije. Lažemo stvaralački, maštovito, inventivno. U ovoj zemlji svaka laž, na kraju postaje istina“.

Poslije svega navedenog nameće se zaključak kao da postoji jedna vrsta kolektivne, nacionalne bolesti kod Srba. Ta srpska nacionalna bolest, taj srpski naciošovinizam prema nama Bošnjacima, zasnovan na svetosavskom učenju i Kosovskom mitu, mogli bismo slobodno nazvati srpska nacionalna šizofrenija! Šizofrenija u prevodu znači pocjepan mozak a njeni simptomi, između ostalih su: sumanute misli, odnosno zablude i uvjerenja koja nemaju podlogu u stvarnosti (Bošnjaci su krivci za poraz na Kosovu 1389.), halucinacije, odnosno pogrešne percepcije (Srbi su odabrani, nebeski narod), iluzije, odnosno umišljena uvjerenja (postojanje Nebeske Srbije).  Sve je to prisutno kod srpske nacionalne svijesti kada govori o sebi, Kosovskoj bici, Velikoj, Nebeskoj Srbiji, Bošnjacima itd. Ovog dogmatskog ubjeđenja su, nažalost, više – manje svi Srbi, tj. većina srpskih bivših i sadašnjih političara glumaca, sportista, književnika, umjetnika svih profila i sve jedan patrijarh Srpske pravoslavne crkve. Po srpskom dubokom vjerskom uvjerenju, na rukama poturica tj. Bošnjaka je krv svih mučenika sa Kosova. Upravo na ovom mitu zasniva se politički program velikosrpskih političara, historičara i književnika u 19. i 20. vijeku, a po svemu sudeći tako će biti i u 21. vijeku. Na njemu se temelji i amnestija koju nude srpski sveštenici Srbima za sva zvjerstva koja počine nad Bošnjacima. U svemu ovome hrišćanska, pravoslavna kamuflaža im je potrebna da bi zadobili naklonost evropske i svjetske javnosti. Svi smo mi svjedoci kako se ustvari ispod hrišćanskih mantija vješto krije velikosrpska ideologija koja u osnovi nema veze sa pravoslavljem, a pogotovu ne sa kršćanstvom. Na ovom velikodržavnom, nacionalističkom projektu radili su i Karađorđe i Miloš Obrenović, Njegoš i Vuk Karadžić, Justin Popović i Dositej Obradović, Njegoš i Sima Milutinović, Petar I Karađorđević,  Kralj Aleksandar i Dragiša Cvetković, Draža Mihailović, Major Đurišić i Nikola Kalabić, Ivo Andrić, Slobodan Milošević, Vojislav Šešelj i Dobrica Ćosić, Radovan Karadžić i Ratko Mladić. Danas na tome intenzivno rade Milorad Dodik i Aleksandar Vučić, a u budućnosti nema sumnje, Draško Stanivuković, Jelena Trivić i drugi.

Obzirom da ne poznaju suštinu mita o Kosovu i suštinu svetosavkog učenja, mnogi Bošnjaci zaprepašteni su danas izjavama mnogih srpskih istaknutih ličnosti, a koji po naivnim Bošnjacima nisu nacionalisti, o pravu srpskog naroda na Bosnu i Hercegovinu. Međutim, ti Bošnjaci ne znaju da Srpska pravoslavna crkva nije ostavila prostora ni jednom Srbinu da može imati nekakvo drugačije mišljenje, neki svoj stav, izuzev onoga koje im ona kreira od malena po pitanju Bosne i Bošnjaka. Jedini lijek za Srbe bila bi nacionalna katarza, a što bi bio spas i za nas Bošnjake.  No, po svemu sudeći, ne naslućuju se takva jedna spremnost kod Srba koja bi pokrenula srpski narod u pravcu traženja lijeka za svoje nacionalno ludilo koje ih opsjeda evo već više od tri vijeka. Dokaz da od toga, sad za sad nema ništa, jeste  i prijedlog Načertanija za 21. stoljeće, od strane SPC. Crkve koja je odbacila jevanđelje i koja se prema međunarodnim istraživačima bavi politikom više nego ijedna druga, na Arhijerejskom saboru iz novembra 2000. ističe: „Naša će se budućnost  i buduće srpske države zasnivati na svetosavlju, kosovskom zavjetu, preispitivanju dosadašnje ukupne srpske kulture, očuvanja srpskog jezika i ćirilice, obnovi srpskog sela, domaćinske porodice, parohijske zajednice, crkveno-narodnih sabora i monarhije koji će o svemu odlučivati“.

Nažalost, moramo konstatovati da naš narod nema elementarnih informacija o tome kakva se opasnost nadvila nad njim i sa čime bi se mi mogli ponovo suočiti. Čak, mi nemamo ni dovoljno hrabrosti da pogledamo istini u oči kada je u pitanju velikosrpski nacionalizam, a kamoli da mu se suprostavimo. I onda se ponosimo nekakvim merhametom, koji u ovom slučaju nije niša drugo već totalna nacionalna naivnost i neorganizovanost. Jer logično je da merhamet, tj. samilost pokazuje onaj ko je jači, a ne onaj koji je slabiji i koji je žrtva. U suprotnom merhamet je pokazatelj slabosti i nespremnosti. Mi jednostavno okrećemo leđa pred činjenicama, misleći naivno da će nas neko drugi zaštiti. To jednostavno nije tačno. Istorija je pokazala da se svaki narod mora sam izboriti za svoju slobodu i opstojnost. Zato je neophodno prije svega da se mi Bošnjaci dobro upoznamo sa ovim činjenicama, potom širimo na sve strane istinu o kosovskom mitu i svetosavlju. Morali bi upoznati sve evropske i svjetske relevantne institucije o ovome kako bi otupili oštricu svetosavskog noža koji stotinama godina prolijeva nevinu bošnjačku krv, i, što je najgore, ne misli prestati. Prvenstveno bi to trebala biti zadaća naših političara i diplomata, ali svakako i druge kategorije Bošnjaka. Ako se sa ovim ne budu bavili naši historičari, književnici, filozofi, umjetnici, studenti, alimi, akademici, teško da ćemo uspjeti precipitirati onu količinu intelektualne snage i moći koja je neophodna da se podigne nacionalna svijest kod Bošnjaka kako bi se uspješno mogli suprostaviti velikosrpskom, svetosavskom nacionalizmu, jer ga  upravo kod Srba generiraju pomenute kategorije stanovništva.

A. HUMIĆ